.jpg)
O 9 de xaneiro cumpríronse dous anos do brutal asasinato, en 2013, das activistas curdas Sakine Cansiz, Fidan Dogan e Leyla Saylemez en Paris. Un crime político sen resolver, que a complicidade dos estados turco e francés teima en deixar sen aclarar entorpecendo e dilatando calquera investigación. Os seus corpos foron atopados o 10 de xaneiro no Centro de Información do Curdistán da capital francesa con varios tiros na cabeza.
Días despois centos de miles de persoas uníronse aos actos fúnebres polas militantes curdas nas rúas da vila turca de Diyarbakır. Unha enorme multitude coreou consignas como “somos Sakine”, “somos Fidan”, “somos Leyla” e uniuse ás familias que portaban os cadaleitos cubertos por bandeiras do PKK entre berros de “Curdistán será a tumba do fascismo“.
Agora que se fala das bravas mulleres curdas das Unidades de Protección Popular (YPG) e das Unidades Femeninas de Protección (YPJ) que pelexan en Kovanê contra o Estado Islámico patrocinado polo imperialismo, queremos lembrar a estas mártires compatriotas e camaradas súas que mostran que as mulleres curdas levan décadas sendo un exemplo na loita polos seus dereitos e os do seu pobo.
Sakine Cansiz (Sara) naceu o 12 de febreiro de 1958 e foi asasinada o 9 de xaneiro de 2013.
Sakine naceu en Dersim, era curda e aleví, dúas identidades negadas por Turquía e que defendeu até a súa morte. De nova militou nas fileiras do Partido dos Traballadores do Curdistán, sendo unha das súas membros fundadores, en 1978. Até a data do seu asasinato, Sakine formaba parte dos cinco persoas fundadoras do PKK vivas. Foi a primeira muller membro de dita organización, que conta actualmente con decenas de miles de mulleres. Comezou a súa actividade militante nas zonas de Bingöl e Elazig, sendo posteriormente detida cando se produciu o golpe de estado sanguento do 12 de setembro de 1982. Na cadea de Diyarbakir onde estivo detida, foi torturada durante anos e enfrentouse ao seu propio torturador (o comandante Esat Oktay), cuspíndolle na cara. Debido a súa resistencia teimuda e abnegada, Sakine converteuse nuhna lenda viva. Coñéceselle tamén no seo do Movemento de Liberación Curdo como a primeira muller que adoptou unha defensa política nos tribunais. Despois de 12 anos presa regresa á loita e contribúe desta manera aos avances históricos do MLC. En 1995 participa no primeiro Congreso de Mulleres que vai servir de base á formación dunha organización de mulleres no seo del MLC, actuando de catalizador da entrada das mulleres no seo do movemento. Durante máis de 30 anos participou na loita de liberación do pobo curdo, sendo sucesivamente comandante na guerrilla, defensora dos dereitos das mulleres, mestra no campo de refugiados e refuxiadas de Makhmur (Curdistán Sul), profesora nas academias políticas e representante do MLC en Europa, se ben todas as persoas que a coñeceron lémbrana como a súa compañera, que era a memoria da loita polas mulleres e a memoria do pobo curdo.
 |
| Á esquerda, nos anos na guerrilla do PKK con Abdullah Öcalan e outra dirixente nun campamento no Libano. |
Gülten Kisanak, co-alcaldesa de Diyarbakir e co-presidenta del BDP dixo de Sakine Cansiz que “era a Rosa de Luxemburgo curda”.
Fidan Dogan (Rojbîn) naceu o 17 de febreiro de 1982 e foi asasinada o 9 de xaneiro do 2013.
Rojbîn procedía dunha familia curda e aleví (igual que Sara) da provincia de Maras (cidade que coñeceu grandes masacres en 1978 en contra da poboación de confesión aleví). Chegou a Franza cando tiña 9 anos xunto a súa familia que se tiña refuxiado nese estado. Segundo seu pai aprendeu o idioma francés en seis meses. Moi pronto decidiu empregar ese idioma e poñelo ao servizo da loita pola liberación do seu pobo. Traballou de xeito incansábel co fin de dar a coñecer a causa lexítima do pobo curdo. Podíaselle ver tanto deambulando polos corredores do Parlamento Europeo na busca de sinaturas dos propios parlamentarios e parlamentarias como acompañendo folgistas de fame, ou ben supervisando a organización dunha conferencia internacional ou mesmo á frente dun posto de información ou acompañando un deputado curdo procedente de Turquía. De non ter ocorrido a masacre do 9 de xaneiro, Fidan tería participado na festa do Newroz de aquel ano en Diyarbakir. Logo tería acudido á súa vila que se viu obrigada a abandoar sendo unha nena, Fidan soñaba con iso. Dito sueño non o puido cumprir ela mesma mais millóns de personas, por ela, acodiron para receber o seu cadaleito en Diyarbakir e a acompañaron até a súa vila natal, Malê Bustan, no distrito de Elbistan (provincia de Maras).
Leyla Saylemez (Ronahî) naceu o 1 de xaneiro de 1989 e foi asasinada el 9 de xaneiro de 2013.
O exilio de Leyla case comeza antes do seu propio nacemento. Naceu en Mersin (Mediterráneo Oriental) cidade na que a súa familia se tiña instalado despois de terse visto obrigada a abandoar a cidade de Lice, na provincia de Diyarbakir. En 1993 a zona de Lice foi totalmente incendiada e destruída polo exército turco. Leyla tiña entón 4 anos. Aos 10 coñeceu o exilio, esta vez na Alemaña, na compaña da súa familia. Reiniciou os seus estudos nese país xunto os seus irmáns e irmás. Durante o seu exilio, Leyla mostrou moito interese pola situación do seu país, brutalmente oprimido, participando de forma moi activa nas actividades culturais e políticas das asociacións curdas, até o mesmo día do seu asasinato.
Emine Ayna, deputada do BDP, dixo de Ronahî: “con este asasinato, insinuaron que non tíñamos nengunha posibilidade de vivir, aliás esa posibilidade témola criado nós mesmas”.
 |
| Imaxe do multitudinario recebemento popular dos corpos en Diyarbakir, no Curdistán. |
Fonte: NEWROZ EUSKAL KURDU ELKARTEA
